Generalnie nigdy nie miałam poukładanego życia i jestem przyzwyczajona do chaosu, jaki w nim panuje. Spontaniczne decyzje, ważne sprawy, o których zapominam, odkładanie wszystkiego na ostatni moment. To tylko niektóre aspekty nieogarniętego życia. Jestem przekonana, że większość z Was ma dokładnie tak samo.

Dopóki regularnie korzystałam z kalendarza i notatnika, nie miałam problemów z pamiętaniem o spotkaniach, zobowiązaniach, zadaniach i wszelkich innych rzeczach. Czułam się wtedy spokojniejsza, bo opuściło mnie nieustanne poczucie niepokoju, które mówi: "zapomniałaś o czymś istotnym, miałaś do zrobienia coś ważnego, chyba na wczoraj". Niestety szybko okazało się, że planowanie nie jest moją specjalnością, lenistwo jak zwykle wygrało.
Myślę, że jest w tym coś z poczucia pewnego ograniczenia. Człowiek z reguły ograniczeń nie lubi, a terminy i obowiązki są z nimi powiązane. Mówię tutaj o tym, że dopóki nie mamy trwałego śladu (notatki w terminarzu) dotyczącego misji, która na nas czeka, to poczucie obowiązku nie jest aż tak silne i przytłaczające.



Czasem (naprawdę rzadko) zazdroszczę ludziom, którzy mają swój własny "Projekt życie". Tym, którzy są zorganizowani i żyją dzięki temu spokojnie. Ich egzystencja wydaje się być łatwiejsza, ale i odrobinę nudna, bo jest przewidywalna, pozbawiona niespodzianek. Tacy ludzie mają postawiony jasny cel, do którego dążą po prostej, dokładnie zaplanowanej ścieżce. Podziwiam i szanuje. Ja swojego celu jeszcze nie znam, ale moja ścieżka wygląda co najmniej jak labirynt fauna. Nie narzekam i szukam dalej, przecież jeszcze mam czas.

Zatem dlaczego by nie zacząć planować swoich dni, kroków, ogólnie czasu? Może dlatego, że przywykamy do dezorganizacji i całego tego fermentu ("Człowiek jest podły, do wszystkiego przywyka" - F. Dostojewski). Albo po prostu jesteśmy zbyt leniwi, żeby wyjąć notatnik, czy też kalendarz (lub chociaż uruchomić ten w telefonie), i zapisać to i owo.
Niespodziewanie zapominanie o rzeczach, czego skutkiem jest nadmiar spraw do załatwienia, staje się ludzką tradycją. Jednak zamiast kolejny raz spróbować nauczyć się planowania...wolimy nauczyć się radzić sobie z nadmiarem rzeczy. Akceptujemy, tolerujemy, a nawet uwielbiamy wszechobecny chaos.

Myślenie o sobie i stawianie swoich potrzeb ponad potrzebami innych wcale nie oznacza, że jesteś egoistą. Kto ma myśleć o Tobie, jeśli nie Ty sam?

Oczywiście poświęcanie się innym ludziom i dawanie im jak najwięcej z siebie jest świetne. Altruizm i te sprawy, wiadomo. Doceniam i podziwiam każdego, kto potrafi się poświęcić na rzecz innych ludzi. Ale nie popadajmy w skrajności. Sami dla siebie musimy być ważni, dbać o siebie tak, jak dbamy o innych i nie zapominać o swoich potrzebach i marzeniach. Przede wszystkim trzeba pokochać siebie.

Kup sobie ulubioną czekoladę, jedź na zakupy, zafunduj sobie masaż. A może po prostu wyjdź na długi spacer po parku lub wskocz do jeziora (niekoniecznie zimą). Postaw na przyjemności, rozpieszczaj się. Rób to co lubisz. I rób tego dużo. Nie ograniczaj się i niczego sobie nie żałuj.

Niestety lisy i jenoty nie są w stanie zrobić dla siebie tyle dobrego, ile możecie Wy. Nie mają dostępu do internetu (tak, wiem, świetne odkrycie...), nie mogą podpisać petycji o zakaz hodowania ich na futro. Kolejny raz namawiam do wejścia tutaj: http://www.otwarteklatki.pl/petycja-zakaz/  i podpisania petycji.

Czaro-białe telewizory, telefony na żetony, aparaty na klisze i płyty winylowe? Mam nadzieję, że nie ma osoby, która nie kojarzy tych pojęć. Ale boję się, że niedługo dla młodszych pokoleń będzie to brzmiało jak niezrozumiałe łacińskie sentencje. 

Często zdarza nam się słuchać opowieści rodziców i dziadków o tym, jak było "za ich czasów". Wiele rzeczy brzmi absurdalnie i niewiarygodnie. Tak samo będą brzmieć nasze historie o papierowych książkach, czy telefonach z małymi ekranami i przyciskami, które służyły do dzwonienia. Aha, i kiedyś pisało się też SMSy.



Jestem wdzięczna światu, że dorastałam w czasach bez tabletów i ajfonów. Kiedy nie liczyła się marka obuwia, a czas ze znajomymi spędzało się w piaskownicy lub na huśtawce, a nie w sieci. Co prawda, teraz nie wyobrażam sobie życia bez stałego dostępu do internetu w telefonie, który nieustannie noszę przy sobie (nie, nie jestem z tego dumna), ale jednak w dzieciństwie tego nie miałam. I co przeżyłam, to moje.
Połowę dzieciństwa spędziłam na trzepaku, a drugą w piachu, który później był dosłownie wszędzie (mam nadzieję, że wszyscy znacie to uczucie). I uwielbiałam te zabawy. Bardziej niż gry na komputerze (z wyjątkiem simsów, w które pewnie nawet dziś chętnie bym zagrała).
Fanką gier komputerowych nigdy nie byłam, za to planszówki pochłaniały czasem całe dnie. Do dziś uważam, że to świetna zabawa i dobry pomysł na przyjemne spędzanie czasu ze znajomymi. Bo co z tego, że macie nieograniczony kontakt dzięki internetowi, to nie to samo.

Wiecie, kiedyś dziewczynki marzyły żeby dostać baby born pod choinkę. Taką, która sika tym, co właśnie wlewa się jej do buzi. Jeszcze większy szał był na te, które robiły...kupkę. Były też fanki mówiących lalek. Naciskasz takiej na brzuszek, a ona mówi do Ciebie "mamo"! To dopiero cud technologii. Wyobrażacie to sobie?
Chłopcy woleli klocki LEGO, tak mi się przynajmniej wydaje. Zakładam, że w jakiś sposób rozwijały dziecięcą wyobraźnię, kreatywność i umiejętność logicznego myślenia. A czego takie dziecko nauczy się grając w grę, której zasady brzmią mniej więcej tak: "zabij jak najwięcej i jak najszybciej"? Pozytywną stroną utraty popularności klocków LEGO jest to, że nie musimy żyć w strachu, że nagle na jakiś nadepniemy (wszyscy wiedzą jakie to traumatyczne i bolesne przeżycie). Raczej nie można tu mówić o oszczędnościach, kiedy zamiast lego kupuje się dzieciom laptopy, tablety i gry, które również do najtańszych nie należą.



Zamiast dziwić się, że moja mama nie miała telefonu komórkowego, który mogłaby nosić przy sobie, żeby stale być w kontakcie ze światem, mnie zdumiewa fakt, że dziś każdy 7 latek ma własnego smartfona i nie odrywa od niego wzroku. Zmierzam do tego, że bardziej niż przeszłość, zastanawia mnie teraźniejszość, to jak bardzo społeczeństwo ulega pewnego rodzaju zniszczeniu. Szczerze mówiąc, boję się myśleć o przyszłości. Może każdy noworodek w prezencie od rodziców dostanie prezent z okazji narodzin, a będzie nim smartfon przyklejony do czoła (albo tablet, bo trudniej zgubić).

Świat stale się zmienia i to jest całkiem naturalne. Z pokolenia na pokolenie zmieniają się nie tylko bajki dla dzieci. Czy zmiany są korzystne czy szkodliwe? Zdecydujcie sami. Ja osobiście nie mam nic przeciwko, dopóki nie widzę dzieci zniszczonych internetem, które w głowie mają mniej niż nic. W takich momentach żałuję, że nie jestem w stanie zatrzymać czasu. Albo nawet cofnąć.


Wiecie czego jeszcze nie mieli nasi rodzice i dziadkowie? Możliwości poprzez podpisanie petycji o poprawę losu kur w Polsce za pomocą paru kliknięć. Możecie pomóc w naprawianiu świata wchodząc <tutaj> . Chyba, ze nie interesuje Was zły los zwierząt. Wtedy po prostu zignorujcie ten akapit.