Na blogu LEBIO pojawił się niedawno post o gratisach, jakie McDonald daje swoim stałym klientom. Dyskusja z Pawłem (autorem bloga) na ten temat, doprowadziła mnie do pozornie prostego i oczywistego pytania: co ma wspólnego restauracja serwująca fast foody z zaspokajaniem jednej z podstawowych potrzeb fizjologicznych człowieka, jaką jest seks.

Co więc ma McDonald (czy też jakikolwiek inny fast food) do stosunków płciowych? Wychodzi na to, że dużo.
Początkowo, próbując odpowiedzieć sobie na to pytanie, można pomyśleć, że raczej niewiele (chyba, że komuś marzy się seks w którejś z toalet restauracji McDonald). Jednak po krótkim zastanowieniu do głowy przychodzi coraz więcej powiązań owych motywów.

Codzienność pełna jest niezauważalnych rzeczy, które tak naprawdę są bardzo ważne i istotne, mają spory wpływ na nasze zachowanie, decyzje, samopoczucie. Jedną z owych rzeczy jest pogoda.

Gdy ktoś chce rozmawiać o pogodzie, myślimy że to błahy temat, taki „z braku laku”. Raczej nie spodziewamy się poważnej rozmowy, która może w jakiś sposób przyczynić się do radykalnej zmiany naszego życia. Kiedy nie mamy o czym rozmawiać, przerywamy niezręczną ciszę rozmowami na ten właśnie temat. Tak naprawdę nie zdajemy sobie sprawy, jak wielki ma wpływ na wiele dziedzin naszego życia, jaka jest ważna i wszechobecna. Ignorujemy ją i jej potęgę.

Na co konkretnie ma wpływ pogoda? Niewątpliwie na nasz nastrój. Domyślam się, że w tej kwestii nikt nie zaprzeczy. Promienie słoneczne sprzyjają wytwarzaniu się endorfin, czyli hormonów szczęścia. Można z tego wywnioskować, że w słoneczne dni jesteśmy szczęśliwsi, niż w te pochmurne, szare i deszczowe. Wiadomo, że również ciśnienie atmosferyczne odbija się na naszym samopoczuciu, a jego gwałtowne zmiany mogą być niekorzystne, a nawet niebezpieczne dla zdrowia. Niewątpliwie warunki atmosferyczne takie jak ciśnienie, temperatura, czy wilgotność powietrza, mają większy wpływ na organizm człowieka, niż podejrzewamy.



Kiedy budząc się rano, widzimy wpadające przez okno promienie słońca, od razu mamy więcej chęci na podniesienie się z łóżka. Zaś kiedy budzą nas uderzające w parapet krople deszczu, często mamy ochotę zakopać się głęboko w pościeli i przespać cały dzień (a najlepiej od razu kilka kolejnych, oczekując na powrót słońca). Jakie to szczęście, gdy po długich tygodniach jesiennej aury i ulewnych deszczy zza chmur wydobędzie się promień słońca, a za nim kilka kolejnych.







Tak naprawdę nie my decydujemy w co się ubrać danego dnia – decyduje o tym pogoda. Przecież nikt nie wyjdzie z domu w klapkach przy minus siedmiu stopniach i sporych opadach śniegu, tylko dlatego, że akurat ma na to ochotę i kolorystycznie pasują do czapki. Nie pozwala na to nie tylko rozsądek, ale również panujące na zewnątrz warunki atmosferyczne. Natomiast w lato, gdy nawet w stroju kąpielowym jest zbyt gorąco, nie założymy na siebie najgrubszego płaszcza, jaki mamy w szafie. Prawdopodobnie czulibyśmy się wtedy mniej więcej tak, jak kurczak obracający się na rożnie.

Pogoda ma wpływ także na zawartość damskiej torebki. To właśnie ona decyduje o tym, kiedy miejsce okularów przeciwsłonecznych powinien zająć parasol oraz kiedy z powodu jesiennego przeziębienia powinno się tam znaleźć więcej chusteczek higienicznych i tabletek.

Jak wiadomo ludzie lubią mieć poczucie władzy. Lubią czuć, że mają nad wszystkim kontrolę i mogą w jakimś stopniu panować nad światem. Może właśnie dlatego Indianie wymyślili taniec deszczu. Indianie Hopi odprawiali ten taniec z wężem w zębach, był to rodzaj modlitw błagalnych o deszcz. Ale czy to naprawdę działa? Szczerze mówiąc – nie sądzę. Może czuli się dzięki temu bardziej władczy. Prędzej czy później deszcz i tak by spadł, a skoro miało to sprawić, że rosła ich wiara w siebie i własne możliwości, niech tańczą do woli.

Pogoda ma wpływ nie tylko na ludzi, ale również na zwierzęta. Przykładowo można tutaj wspomnieć o psach, które boją się burzy i dają to po sobie bardzo wyraźnie poznać. Warunki atmosferyczne mają na zwierzęta podobny wpływ, jak na organizm człowieka. Jeśli już mowa o zwierzętach, warto wspomnieć, że są mity, które zakładają, że po ich zachowaniu możemy przewidywać pogodę. Nisko latające jaskółki zwiastują deszcz, podobnie jak mrówki, które pospiesznie wracają do mrowisk. Kot starannie wylizujący swoje futro i pająki tkające pajęczyny to znak bezchmurnego nieba.

Jeśli my nie mamy wpływu na pogodę, to co go ma? Jeśli pogoda ma wpływ na tak wiele obszarów naszego życia, to na co my tak naprawdę mamy bezpośredni wpływ? Pogoda pełni w naszym życiu większą rolę, niż nam się wydaje. Zaryzykuję stwierdzenie, że od niczego nie jesteśmy tak zależni, jak od niej.

Całe nasze życie składa się z oczekiwań. Zawsze na coś czekamy. Czy to na obiad, aż ziemniaki się ugotują, czy na autobus, na wiosnę, wolną łazienkę, zielone światło, czy na cokolwiek innego. Wymieniać można bez końca. Jedno oczekiwanie zastępujemy kolejnym, ta karuzela nigdy się nie zatrzymuje.

Jakie czekanie jest najgorsze (oprócz wyczekiwania na jedzenie, kiedy ma się wrażenie, że czas jakby stoi w miejscu, a kiszki nam marsza grają)? Takie, które nigdy się nie kończy, lub robi to niespodziewanie. Często czekamy na coś, co nigdy nie nadejdzie i jesteśmy tego świadomi. Czekamy aż spełnią się nasze marzenia, nie robiąc nic w tym kierunku.

Czasami wystarczy po prostu przestać czekać i wziąć sprawy w swoje ręce. Odkładanie wszystkiego na ostatni moment robi się zbyt męczące. Jeśli czegoś chcesz... po prostu zacznij to robić! Nie czekaj aż zrobi to za Ciebie ktoś inny. Zacznij, a później postaraj się nie zniechęcić i nie wrócić do strefy komfortu. Nie wystarczy tylko chcieć. Potrzeba jeszcze odrobiny samozaparcia i sporego zapasu cierpliwości.
Wiadomo, że motywacja lubi od nas uciekać. Wszyscy znamy ten "słomiany zapał", sytuacje, kiedy mamy ogromne chęci do działania, ale z biegiem czasu motywacja gdzieś znika. Mimo wszystko wierzę, że każdy ma jakiś sposób, aby ją przy sobie zatrzymać.




Wyczekując czegoś, trenujemy naszą cierpliwość, która zamiast rosnąć, staje się coraz mniejsza. Nietrudno zauważyć, że ludzie są coraz mniej cierpliwi. Dlaczego? Skoro codziennie jesteśmy zmuszani do nadużywania naszej cierpliwości, powinniśmy do tego przywyknąć.

Wcale nie tak dawno temu, nasi rodzice i ich rówieśnicy musieli długimi godzinami stać w kolejkach do sklepów. Często godziny spędzone w kolejce okazywały się zmarnowane, ponieważ nic już dla nich nie zostało, ale mimo wszystko przychodzili kolejny raz i kolejny, cierpliwie czekając. A teraz? Teraz denerwujemy się, kiedy w kolejce do kasy przed nami stoją trzy osoby, a przecież przejście pięciu metrów do kasy, przy której czeka tylko jedna osoba, wymaga zbyt dużego wysiłku.

Czekanie jest naszą codziennością. Może zamiast narzekać, nauczmy się radzić sobie z tym, że nic nie przychodzi od razu. Sposoby są dwa (zależnie od sytuacji wybierz jeden z nich). Albo unikaj czekania biorąc sprawy w swoje ręce, bo nic samo nie przyjdzie, albo zaakceptuj to, że są rzeczy, na które potrzeba czasu. Na pewno zaoszczędzisz sobie tym nerwów okazując światu więcej cierpliwości.


Nie tylko ludzie zmuszeni są do czekania. Lisy również czekają. Czekają na wprowadzenie zakazu hodowania ich na futro. Niestety w tej sytuacji nie mogą wziąć sprawy w swoje ręce (czy tam łapy). Potrzebują Waszej pomocy. Skróćcie ich oczekiwania i jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, podpiszcie petycję: http://www.otwarteklatki.pl/petycja-zakaz/ 

Generalnie nigdy nie miałam poukładanego życia i jestem przyzwyczajona do chaosu, jaki w nim panuje. Spontaniczne decyzje, ważne sprawy, o których zapominam, odkładanie wszystkiego na ostatni moment. To tylko niektóre aspekty nieogarniętego życia. Jestem przekonana, że większość z Was ma dokładnie tak samo.

Dopóki regularnie korzystałam z kalendarza i notatnika, nie miałam problemów z pamiętaniem o spotkaniach, zobowiązaniach, zadaniach i wszelkich innych rzeczach. Czułam się wtedy spokojniejsza, bo opuściło mnie nieustanne poczucie niepokoju, które mówi: "zapomniałaś o czymś istotnym, miałaś do zrobienia coś ważnego, chyba na wczoraj". Niestety szybko okazało się, że planowanie nie jest moją specjalnością, lenistwo jak zwykle wygrało.
Myślę, że jest w tym coś z poczucia pewnego ograniczenia. Człowiek z reguły ograniczeń nie lubi, a terminy i obowiązki są z nimi powiązane. Mówię tutaj o tym, że dopóki nie mamy trwałego śladu (notatki w terminarzu) dotyczącego misji, która na nas czeka, to poczucie obowiązku nie jest aż tak silne i przytłaczające.



Czasem (naprawdę rzadko) zazdroszczę ludziom, którzy mają swój własny "Projekt życie". Tym, którzy są zorganizowani i żyją dzięki temu spokojnie. Ich egzystencja wydaje się być łatwiejsza, ale i odrobinę nudna, bo jest przewidywalna, pozbawiona niespodzianek. Tacy ludzie mają postawiony jasny cel, do którego dążą po prostej, dokładnie zaplanowanej ścieżce. Podziwiam i szanuje. Ja swojego celu jeszcze nie znam, ale moja ścieżka wygląda co najmniej jak labirynt fauna. Nie narzekam i szukam dalej, przecież jeszcze mam czas.

Zatem dlaczego by nie zacząć planować swoich dni, kroków, ogólnie czasu? Może dlatego, że przywykamy do dezorganizacji i całego tego fermentu ("Człowiek jest podły, do wszystkiego przywyka" - F. Dostojewski). Albo po prostu jesteśmy zbyt leniwi, żeby wyjąć notatnik, czy też kalendarz (lub chociaż uruchomić ten w telefonie), i zapisać to i owo.
Niespodziewanie zapominanie o rzeczach, czego skutkiem jest nadmiar spraw do załatwienia, staje się ludzką tradycją. Jednak zamiast kolejny raz spróbować nauczyć się planowania...wolimy nauczyć się radzić sobie z nadmiarem rzeczy. Akceptujemy, tolerujemy, a nawet uwielbiamy wszechobecny chaos.

Myślenie o sobie i stawianie swoich potrzeb ponad potrzebami innych wcale nie oznacza, że jesteś egoistą. Kto ma myśleć o Tobie, jeśli nie Ty sam?

Oczywiście poświęcanie się innym ludziom i dawanie im jak najwięcej z siebie jest świetne. Altruizm i te sprawy, wiadomo. Doceniam i podziwiam każdego, kto potrafi się poświęcić na rzecz innych ludzi. Ale nie popadajmy w skrajności. Sami dla siebie musimy być ważni, dbać o siebie tak, jak dbamy o innych i nie zapominać o swoich potrzebach i marzeniach. Przede wszystkim trzeba pokochać siebie.

Kup sobie ulubioną czekoladę, jedź na zakupy, zafunduj sobie masaż. A może po prostu wyjdź na długi spacer po parku lub wskocz do jeziora (niekoniecznie zimą). Postaw na przyjemności, rozpieszczaj się. Rób to co lubisz. I rób tego dużo. Nie ograniczaj się i niczego sobie nie żałuj.

Niestety lisy i jenoty nie są w stanie zrobić dla siebie tyle dobrego, ile możecie Wy. Nie mają dostępu do internetu (tak, wiem, świetne odkrycie...), nie mogą podpisać petycji o zakaz hodowania ich na futro. Kolejny raz namawiam do wejścia tutaj: http://www.otwarteklatki.pl/petycja-zakaz/  i podpisania petycji.

Czaro-białe telewizory, telefony na żetony, aparaty na klisze i płyty winylowe? Mam nadzieję, że nie ma osoby, która nie kojarzy tych pojęć. Ale boję się, że niedługo dla młodszych pokoleń będzie to brzmiało jak niezrozumiałe łacińskie sentencje. 

Często zdarza nam się słuchać opowieści rodziców i dziadków o tym, jak było "za ich czasów". Wiele rzeczy brzmi absurdalnie i niewiarygodnie. Tak samo będą brzmieć nasze historie o papierowych książkach, czy telefonach z małymi ekranami i przyciskami, które służyły do dzwonienia. Aha, i kiedyś pisało się też SMSy.



Jestem wdzięczna światu, że dorastałam w czasach bez tabletów i ajfonów. Kiedy nie liczyła się marka obuwia, a czas ze znajomymi spędzało się w piaskownicy lub na huśtawce, a nie w sieci. Co prawda, teraz nie wyobrażam sobie życia bez stałego dostępu do internetu w telefonie, który nieustannie noszę przy sobie (nie, nie jestem z tego dumna), ale jednak w dzieciństwie tego nie miałam. I co przeżyłam, to moje.
Połowę dzieciństwa spędziłam na trzepaku, a drugą w piachu, który później był dosłownie wszędzie (mam nadzieję, że wszyscy znacie to uczucie). I uwielbiałam te zabawy. Bardziej niż gry na komputerze (z wyjątkiem simsów, w które pewnie nawet dziś chętnie bym zagrała).
Fanką gier komputerowych nigdy nie byłam, za to planszówki pochłaniały czasem całe dnie. Do dziś uważam, że to świetna zabawa i dobry pomysł na przyjemne spędzanie czasu ze znajomymi. Bo co z tego, że macie nieograniczony kontakt dzięki internetowi, to nie to samo.

Wiecie, kiedyś dziewczynki marzyły żeby dostać baby born pod choinkę. Taką, która sika tym, co właśnie wlewa się jej do buzi. Jeszcze większy szał był na te, które robiły...kupkę. Były też fanki mówiących lalek. Naciskasz takiej na brzuszek, a ona mówi do Ciebie "mamo"! To dopiero cud technologii. Wyobrażacie to sobie?
Chłopcy woleli klocki LEGO, tak mi się przynajmniej wydaje. Zakładam, że w jakiś sposób rozwijały dziecięcą wyobraźnię, kreatywność i umiejętność logicznego myślenia. A czego takie dziecko nauczy się grając w grę, której zasady brzmią mniej więcej tak: "zabij jak najwięcej i jak najszybciej"? Pozytywną stroną utraty popularności klocków LEGO jest to, że nie musimy żyć w strachu, że nagle na jakiś nadepniemy (wszyscy wiedzą jakie to traumatyczne i bolesne przeżycie). Raczej nie można tu mówić o oszczędnościach, kiedy zamiast lego kupuje się dzieciom laptopy, tablety i gry, które również do najtańszych nie należą.



Zamiast dziwić się, że moja mama nie miała telefonu komórkowego, który mogłaby nosić przy sobie, żeby stale być w kontakcie ze światem, mnie zdumiewa fakt, że dziś każdy 7 latek ma własnego smartfona i nie odrywa od niego wzroku. Zmierzam do tego, że bardziej niż przeszłość, zastanawia mnie teraźniejszość, to jak bardzo społeczeństwo ulega pewnego rodzaju zniszczeniu. Szczerze mówiąc, boję się myśleć o przyszłości. Może każdy noworodek w prezencie od rodziców dostanie prezent z okazji narodzin, a będzie nim smartfon przyklejony do czoła (albo tablet, bo trudniej zgubić).

Świat stale się zmienia i to jest całkiem naturalne. Z pokolenia na pokolenie zmieniają się nie tylko bajki dla dzieci. Czy zmiany są korzystne czy szkodliwe? Zdecydujcie sami. Ja osobiście nie mam nic przeciwko, dopóki nie widzę dzieci zniszczonych internetem, które w głowie mają mniej niż nic. W takich momentach żałuję, że nie jestem w stanie zatrzymać czasu. Albo nawet cofnąć.


Wiecie czego jeszcze nie mieli nasi rodzice i dziadkowie? Możliwości poprzez podpisanie petycji o poprawę losu kur w Polsce za pomocą paru kliknięć. Możecie pomóc w naprawianiu świata wchodząc <tutaj> . Chyba, ze nie interesuje Was zły los zwierząt. Wtedy po prostu zignorujcie ten akapit.

"Jeśli nie napiszę już żadnej książki, jeśli zrobię sobie coś złego, to będzie to wina tylko i wyłącznie Orange Polska." 

Takie słowa przeczytałam dziś na fanpage-u Jakuba Żulczyka. Wstrząsnęły mną nieco, ponieważ to jeden z moich ulubionych autorów, więc brak kolejnej książki jego autorstwa byłby dla mnie ciut bolesny.

Na końcu swojego długiego monologu, oczerniającego firmę Orange, Żulczyk napisał: "Przepraszam Was bardzo za ten autoterapeutyczny wpis". Właśnie to zdanie skłoniło mnie do refleksji na temat autoterapii.

Z natury jestem obserwatorem. Uwielbiam obserwować ludzi, ich zachowania, reakcje na różne sytuacje i wiadomości. Mogłabym spędzać godziny przyglądając się społeczeństwu. Zaobserwowane zachowania ludzkie często zmuszają mnie do refleksji. Czasem są to pojedyncze myśli, innym razem przemyślenia, które ciągną się godzinami, a nawet tygodniami.

Sesja coraz bliżej, a jeśli nie sesja, to na pewno znajdzie się inny powód do stresu. Dlatego przychodzę z ratunkiem i prezentuję Wam dziesięć unikatowych sposobów na stres. Odpowiedzialność oczywiście leży po Waszej stronie. 

A najlepiej opróżnijcie całą lodówkę - to zajmie więcej czasu. Wiadomo, że nie ma lepszego lekarstwa niż jedzenie. Działa na wszystko, więc również na stres. Zjedz słoik Nutelli (nie martw się - pójdzie w stres, nie w dupę), zamów największą pizzę, dodaj jedną łyżeczkę cukru więcej do herbaty... liczy się każda kaloria.

Dla jednych to nagroda, dla innych autorytet, jeszcze inni mają ją za fikcję. Komuś może jej brakować, ktoś nie wie skąd ją czerpać. A jak jest z Twoją motywacją? 

Co prawda nasze dzieciństwo prawdopodobnie już dobiegło końca, ale to wcale nie oznacza, że mamy być dorośli. Młodość ma swoje zalety i jedną z nich jest to, że możemy się bawić. Bawić na wszystkie możliwe sposoby (nawet jak dzieci), preferować styl życia typu YOLO i kolekcjonować wspomnienia. I nikt nie ma prawa nas za to krytykować.

Day off, dzień kamienia, leniwy dzień? Zwał jak zwał, po prostu odpocznij, nie ma w tym nic złego.

„Przyjdzie nowy rok i zaczynam nowe życie” - powiedział, a raczej wybełkotał pijaczyna pod osiedlowym sklepem, kiedy przechodziłam obok. Jak widać, zmiana paru cyferek w kalendarzu motywuje każdego.